Dehlizler de Aydınlanacak Bir Gün

Yürüyordu usul usul…

Sessizce geçiyordu yollardan. Kimse onu duymamalı, elinde ne olduğunu bilmemeliydi. Kahraman edası ve kendinden emin tavrıyla yürümeye devam ediyordu. Başaracaktı, başarmalıydı. Bu bilinçle karşısına çıkacak tüm zorlukları aşmak için zırhlarını kuşanmış; tek bir düşünceyle yürüyordu: “Başaracağım!”.Yorgundu ama başaracağı günün hayaliyle ilerliyor ve içini bir nebze de olsa rahatlatıyordu. Olumsuz tek bir düşünce yoktu kafasında ya da onu yenilebileceğine inandıracak tek bir engel yoktu. Ama yine de temkinli ilerliyor ve adım adım yaklaşıyordu hedefine. Öyle parıltılı bir yer değildi varmak istediği yer. Karanlık, soğuk, ıssız,sessiz ve sıradan bir yaşama; yarının dünden farkının olmadığı bir yere doğru ilerlemeye devam ediyordu. Bir gün oraya varacak ve yol boyunca elinde sımsıkı tuttuğu bilgiyi oraya ulaştıracak ve onun engin ışığıyla insanları kuşatacak, etrafa yayılan bu ışıkla insanların gözleri kamaşacak ve nihayetinde o derin uykularından uyanacaklardı. Belki anlık bir duraksama olacaktı ama sonunda harekete geçecekler, yarınlarını dünden farklı kılmak için var güçleriyle çabalayacaklardı. Hayatları boyunca her istediklerini dişiyle tırnağıyla kazanmaya alışmış bu insanlar, bu defa da kendi benliklerine ulaşmak, “Bende varım!” diyebilmek için çırpınacaklardı. Gerçeğin o şaşaalı görüntüsüne olan inançlarıyla, tek vücut olup hareket etmenin eşsiz tadına varacaklar ve “durmak” kelimesini lügatlarından çıkararak zirveye ulaşmaya çalışacaklardı. İnanıyorlardı ama inanmanın da tek başına yetmeyeceğini çok geçmeden anlayacaklardı. Yollarına engeller çıkacak ve bu engellere takılıp bir kez daha o dehlize sürükleneceklerdi. Bilgi nihayetinde ulaşılamaz denilen yerlere ulaşmış, uyandırılamaz denilen herkesi uyandırmıştı. Ama bu yeterli olmadı, olamadı. Bilgiyi bilmek değildi mühim olan. Mühim olan her an öğrenebilmek, bilgi havuzuna her saniye yeni bir damla ekleyebilmekti. Bir gün öğreneceklerdi ve apaydınlık olacaktı dehlizler. Bugün değil ama bir gün.